Klasztor Karmelitanek Bosych w Dysie powstał jako wotum wdzięczności Bogu za 1000-lecie chrztu Polski. Jest jedynym klasztorem kontemplacyjnym na terenie naszej archidiecezji. Obecność sióstr jest ściśle związana z misją przekazaną przez św. Teresę od Jezusa; to modlitwa i dar z siebie za Kościół, a szczególnie za kapłanów.

Historia lubelskiego Karmelu

Obecność Karmelu terezjańskiego wpisana jest w historię Polski i Lublina już od stuleci. Pierwsi Karmelici Bosi przybyli do Krakowa w 1605 r., przywożąc ze sobą pisma św. Teresy od Jezusa oraz jej ducha i styl życia zakonnego. Kilka lat później, na prośbę króla i biskupów, w naszej ojczyźnie zamieszkały duchowe córki św. Teresy. Jak podają źródła, pierwszy klasztor Karmelitanek Bosych w Krakowie szybko zapełnił się powołaniami, dlatego zrodziła się potrzeba powołania nowych fundacji. Wybór padł na Lublin, gdzie Karmel powstał już w 1624 r. (klasztor pw. św. Józefa przy ul. Świętoduskiej). 20 lat później został założony drugi klasztor – pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny przy ul. Staszica. Przez kolejne wieki siostry wypełniały go nieustanną modlitwą i pracą aż do kasaty w 1819 r. Po zamknięciu nowicjatu mniszki pozostały w klasztorze; ostatnia z nich zmarła w 1870 r. Po kasacie rząd przeniósł do części klasztoru szpital sióstr miłosierdzia, a po śmierci ostatniej karmelitanki cały klasztor i kościół przy ul. Staszica przejęły siostry szarytki.

Po niespełna 100 latach Karmelitanki Bose powróciły do Lublina. Nowy klasztor, będący fundacją sióstr Klasztoru św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża z ul. Wesołej w Krakowie (jedynego, który przetrwał kasaty zaborców i II wojnę światową), został założony jako wotum milenijne chrztu Polski przed upływem 100 lat od śmierci ostatniej lubelskiej karmelitanki. Na mocy dekretu prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego siostry przybyły do Lublina w październiku 1966 r. Pierwszą Mszę św. w prowizorycznej kaplicy klasztoru przy ul. Chmielewskiego 9 odprawił ordynariusz lubelski bp Piotr Kałwa już 3 października. Kilka tygodni później, w dzień Bożego Narodzenia, biskup lubelski zaprowadził klauzurę papieską. Siostry zamieszkały w nowym klasztorze ze świadomością, że nie jest to ich stały dom. Po kilkunastu latach, w 1980 r., władze państwowe wydały pozwolenie na budowę klasztoru w Dysie. 31 sierpnia 1982 r. prymas Polski kard. Józef Glemp wmurował kamień węgielny pod kaplicę i klasztor. Siostry zamieszkały w nowym domu już dwa lata później. Uroczyste poświęcenie Karmelu, dokonane przez bp. Bolesława Pylaka, odbyło się we wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w 1985 r.

Rozwój Karmelu w Dysie, do bram którego wciąż pukają dziewczęta zdecydowane poświęcić swoje życie Bogu, pozwolił na założenie nowych fundacji. Powstały więc dwa nowe klasztory na Ukrainie, a kilka sióstr udało się do klasztoru w Betlejem.

Modlitwa i praca

Czym kierują się współczesne kobiety, decydując się na zupełną izolację od świata? Takie życie może być owocem całkowitej zgody na spełnienie się woli Bożej. Aby kandydatka mogła być przyjęta do klasztoru, powinna w wyborze życia zakonnego kierować się nadprzyrodzoną intencją, pragnąć doskonałej miłości, odznaczać się umiłowaniem tajemnicy Kościoła i życia modlitwy; powinna także mieć ukończoną szkołę średnią oraz posiadać dostateczne zdrowie psychiczne i fizyczne. Nim mniszka na zawsze poświęci się Bogu przez złożenie ślubów wieczystych, przechodzi kilkuletni okres formacji.

Stały rytm życia klasztoru wyznaczają modlitwa i praca. Każdy dzień rozpoczyna się tuż po godz. 5 i wypełniony jest codziennymi obowiązkami aż do godz. 22. W ciągu dnia siostry wielokrotnie gromadzą się na modlitwie – od Jutrzni po Kompletę, a centrum stanowi Eucharystia. Jest też czas na lekturę Pisma Świętego, czytania duchowe i adorację Najświętszego Sakramentu. Mniszki obowiązuje milczenie; porozumiewają się tylko w istotnych sprawach (oprócz tzw. rekreacji, na które siostry zbierają się dwukrotnie w ciągu dnia, po obiedzie i po kolacji). Choć wydaje się, że życie karmelitanki jest szare i monotonne, każdy dzień jest przeniknięty obecnością Boga. W codzienną modlitwę sióstr może włączyć się każdy; w klasztorze znajduje się tzw. zewnętrzna kaplica, w której sprawowane są Msze św. (w dni powszednie o godz. 7.30, a w niedziele i święta o godz. 9.30). Kaplica połączona jest z chórem klauzurowym, przez co można włączyć się w modlitwę brewiarzową.

Na czas pracy składają się ok. 4 godziny w ciągu dnia, do których można dodać drobne czynności wykonywane w czasie rekreacji. Praca jest istotną częścią życia wspólnoty, ponieważ jest źródłem jej utrzymania. Pragnąc służyć Kościołowi, siostry w Dysie utworzyły pracownię haftu, w której wykonują chorągwie, sztandary, proporce, obrusy i szaty liturgiczne. Mniszki wyrabiają również różańce, figurki gipsowe oraz piszą ikony. Każda rzecz, którą wykonują, jest związana z ich osobistą modlitwą w czasie pracy, a każde zamówienie jest traktowane indywidualnie (szczegółowe informacje: dys@karmel.pl). Zapłata traktowana jest jako ofiara na potrzeby klasztoru. Innym źródłem utrzymania są wspaniałomyślne ofiary, składane przez dobroczyńców, za które siostry wyrażają wdzięczność w modlitwie.

Korzystałam z informacji zawartych na stronie www.dys.karmel.pl